“Most zawsze służył integracji, umożliwiał łączenie ludzi i kultur”

W czasach przedwojennych wiadukt przy Bramie Oliwskiej był niemym świadkiem spokojnej historii miasta, w którym jednak dawało się wyczuć narastające napięcia. Jedyny bardziej dramatyczny moment przed wybuchem wojny miał miejsce 18 maja 1939 roku.

Doszło wtedy w jego bezpośrednim sąsiedztwie do największej katastrofy kolejowej w historii miasta. Przez dworzec Gdańsk Główny przejechał bez zatrzymania pociąg ekspresowy z Warszawy do Gdyni. Nie stanął na stacji, ponieważ ówczesne władze Wolnego Miasta nie pozwoliły na postój polskich pociągów w Gdańsku ani Sopocie. Ekspres z Warszawy minął dworzec, ale 300 metrów dalej uległ wypadkowi. Parowóz obrócił się o 180 stopni, wagony wypadły z szyn i niebezpiecznie się przechyliły. Zniszczeniu uległa lokomotywa, torowisko i jeden z semaforów.

Śmierć ponieśli maszynista parowozu i palacz, spośród ponad 150 pasażerów tylko kilkunastu odniosło niegroźne obrażenia.

Grzegorz Boros, absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (dziś ASP) w Gdańsku, architekt wnętrz, postanowił podjąć nierówną walkę z przytłaczającą szarością PRL-u. Jego pierwszy pomysł, oczyszczenia i konserwacji zabytkowej zabudowy przy ulicy Robotniczej, spotkał się ze zdecydowanym sprzeciwem Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Władza obawiała się niekontrolowanych kontaktów robotników z artystami. Boros zwrócił więc swoją uwagę na wiadukt przy Bramie Oliwskiej. W 1975 roku uzyskał zezwolenie na pomalowanie obiektu na żółty kolor. Po kolejnych czterech latach poszukiwania wsparcia i środków finansowych można było przystąpić do pracy. Problemem była praktycznie niedostępna farba – eksportowana w dużych ilościach do Związku Radzieckiego. Jednak dzięki znajomościom z Jackiem Zwoźniakiem, śpiewakiem z grupy „Baba”, którego matka pracowała w Polfarbie, udało się uzyskać niezbędne do pracy materiały.

Po pokryciu wiaduktu podkładem, a następnie farbą w intensywnie żółtym kolorze, przymocowano do niego tabliczkę z napisem: „Odkrycie Mostu. Most zawsze służył integracji, umożliwiał łączenie ludzi oraz ich kultur. Użycie koloru jako środka artystycznego czyni ten fragment rzeczywistości obiektem artystycznym. Przywraca mostowi jego metaforyczne znaczenie. Grzegorz Boros. Studenci Miastu, Gdańsk dnia 25 VI 1979”.000

Po transformacji ustrojowej wiadukt przy Bramie Oliwskiej dalej pełnił funkcję jednokierunkowego przejazdu od ulicy Jana z Kolna w stronę Alei Zwycięstwa. W latach 2004-2005 przeprowadzono prowizoryczny remont obiektu, ale już latem 2008 roku podjęto decyzję o jego zamknięciu ze względu na fatalny stan techniczny. Argumentowano ją także tym, że planowano budowę nowego wiaduktu w ciągu ulicy Nowej Wałowej oraz znikomym ruchem pieszym i rowerowym. Nie planowano realizacji zastępczej kładki. Plany zmieniły się jednak szybko, a w roku 2010 podjęto decyzję o remoncie. Wiadukt miał być przystosowany do ruchu pieszo-rowerowego oraz przejazdu samochodów o masie do 3,5 t.

Prace remontowe ruszyły w sierpniu 2011 roku, a prowadziła je firma Skanska. W styczniu kolejnego roku miał miejsce najbardziej widowiskowy etap remontu – wiadukt zawisł nad ziemią na specjalnie w tym celu wybudowanej stalowej konstrukcji. W maju obiekt udostępniono pieszym i rowerzystom, a w lipcu kierowcom samochodów osobowych. Wyremontowana konstrukcja służyła kierowcom tylko przez pół roku. W styczniu 2013 zamknięto dostęp samochodów na wiadukt w związku z budową ulicy Nowej Wałowej (dziś ulica Księdza Jerzego Popiełuszki). Rolę kładki pieszo-rowerowej obiekt pełni do dnia dzisiejszego.